25.10.10

her Sunday

Φοράει μια ριγέ κάλτσα - μαγισσέ - με μια μικρή τρύπα στο μεγάλο δάχτυλο που δε φαίνεται μέσα απ' τα παπούτσια. Φοράει και μια άλλη μονόχρωμη. Κανείς δε μπορεί να διακρίνει τις κάλτσες της κι ότι είναι αταίριαστες και φθαρμένες. Φοράει τη ζακέτα της. Τα γυαλιά ηλίου της. Φοράει τη θλίψη της την καλή, την Κυριακάτικη, φοράει πάντα τις συνήθειες όλης της εβδομάδας για να την προφυλάσσουν απ' το κρύο. Θέλει να κλάψει αλλά δεν το ξέρει. Κάτι κρατά σφιχτά ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κανείς δεν το βλέπει. Κρατάει σφιχτά ανάμεσα στα δόντια την ανάσα της - λες και θα' ναι η τελευταία που θα πάρει. Ξέχασα να σας πω ότι είναι στο σπίτι της μέσα.


Κάποια στιγμή αυτό που κρατάει θα πέσει. Όχι επειδή το έριξε απλώς επειδή ίσως δεν άντεχε να το κρατά ή ίσως και λόγω βαρύτητας ή κατά λάθος ή κατά τύχη. Θα το κοιτάξει και θα πει: "Κορόνα". Το κρατάει όμως καιρό και δεν θα θυμάται τι ήταν στο "κορόνα" και τι στο "γράμματα". 

Έπειτα θα βγάλει τις συνήθειες και τα ρούχα της και τη θλίψη της και τα γυαλιά για τον ήλιο και τα παπούτσια και τις κάλτσες τις αταίριαστες που είναι η μία ριγέ κι άλλη μονόχρωμη. Δεν ξέρω αν θα βγει ή αν θα μείνει μέσα. Εκείνη νομίζω ότι θέλει να προχωρήσει κι ας μην της έχει μείνει τίποτα πια από τα γνωστά. "Με μια ανάσα και γυμνοί ερχόμαστε κι έτσι τα φέρνει να συνεχίζουμε", αυτό έλεγε συχνά. Πιστεύω ότι θα βγεί. Ίσως ξυπόλητη. Έτοιμη ν' αντικρύσει τον ήλιο κατάματα κι ας δακρύσει. Αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω εγώ για εκείνη. Εμένα δε μου ήταν ποτέ εύκολο ν' αποφασίζω. 

16.10.10

πορεία κι απορία

έχω μια απορία: 

Αν ας πούμε 2 άνθρωποι ξεκινήσουν να διανύσουν την ίδια διαδρομή, ο ένας από την μια της άκρη κι ο άλλος από την άλλη, είναι βέβαιο ότι θα συναντηθούν; Κι αν ναι, πως;

15.10.10

ab - sence

Μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα τωρινά. 
Τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε γι' αυτά.
Μέχρι τότε θα τα ζούμε
όσο μπορούμε.
Όπως μπορούμε.
Και μετά θα τα βάλουμε το ένα δίπλα στ' άλλο 
στη σειρά 
μπορεί να τ' αλλάξουμε και λίγο ή πολύ
κι έτσι πυκνά - πυκνά θα μοιάζουν με γράμματα στο χαρτί 
και θα ξεγελάσουμε πως συγγράφουμε 
εμάς κι εσάς
κι ίσως μετά και να γράψουμε μ' αρώματα
- είναι πιο δυνατές έτσι οι αναμνήσεις -
κι όχι οι συγκινήσεις.

(Δεν μ' αρέσει το πρώτο ενικό)

Το ξέρω πάει καιρός. 
Συγνώμη για την απουσία.