χαρτοκοπτική

Του άρεσαν τα ψαλίδια. Γιατί είχαν δύο κομμάτια μέταλλο σχεδιασμένα να κόβουν μαζί. Του άρεσε η συνεργασία αυτή. Περισσότερο του άρεσε η χρήση τους βέβαια. Σε στιγμές διαύγειας ήξερε. 

Μια θλίψη τον πλημμύριζε που ήθελε να της κόψει τη φόρα. Να της κόψει το δρόμο. Δεν τα κατάφερνε όμως κι έτσι έκοβε διάφορα άλλα. Έκοβε πολύχρωμα χαρτάκια για να χαρεί. Έκοβε ανθρώπους από τη ζωή του. Έκοβε τις επιθυμίες του και τις σκόρπιζε στο πουθενά. Έκοβε χάρτες και χώρες και θάλασσες. Έκοβε μανιωδώς.

Όταν είδε ότι δεν είχε τίποτε άλλο να κόψει, τίποτε άλλο ν' αποχωριστεί, τίποτε άλλο να καταστρέψει, ήταν διαυγής. Ήξερε. Ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μοιραστεί. Τη ζωή του. Τα όσα κράταγε 
μέσα του.

14.9.2010

σημείωμα που δεν αναρτήθηκε ποτέ (ως τώρα)

Απόψε τα κατάφερα. Δεν είχα κλειδιά, κάπου τα ξέχασα. Είναι οι χαραμάδες ανάμεσα στα χαμόγελα και τις λύπες που σ' αφήνουν να μπείς. Εκεί είναι πάντα ξεκλείδωτα. Κι έτσι μπήκα. Ανοίγοντας βρήκα το άρωμά σου στα χέρια μου να κάθεται χωρίς καμιά εξήγηση ή προφανή ανάμνηση της παρουσίας του. Δεν ξέρω αν είναι για μένα ή για σένα που ήρθε. Ξέρω πως θα φύγω σύντομα μέσα στις λέξεις μου. Έχω πολύ δρόμο να διανύσω. Μεγάλες εκτάσεις να καλλιεργήσω. Κι αυτή την τεράστια απόσταση να καλύψω έξω απ' τα όλα. 

9.1.2011

at night

Τις νύχτες, όταν κοιμούνται βαθιά, πάω δίπλα τους κι ακούω τις ιστορίες τους. Όνειρα δεν βλέπει κανείς τους. Μονάχα οι ιστορίες ακούγονται στη σιωπή, άλλοτε σαν αμυχές κι άλλοτε σαν πληγές ακόμα ανοιχτές. Για λίγο τις κάνω δικές μου κι έπειτα τις ακουμπώ προσεκτικά στο προσκεφάλι τους όπως ήταν ακριβώς, χωρίς να έχω αλλάξει ούτε μια λέξη, ούτε ένα κόμμα. Καμιά φορά μπαίνω στον πειρασμό να μοιράσω αλλιώς τις ιστορίες, ίσως αυτό να'ναι δικαιοσύνη σκέφτομαι, αλλά και πάλι η δικαιοσύνη είναι κάτι σχετικό. Έτσι μόνο ακούω. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι. Και θυμάμαι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κι ότι βαθιά μέσα σε κάθε ύπνο υπάρχει κάτι που λαμποκοπάει. Αρκεί να το δεις. Αυτό αξίζει.