Θ' ανοίξω πάλι τα παράθυρα. Μη φανταστείς για να μπεί αέρας αλλά μήπως κι εμφανιστεί κάποιο ίχνος ζωντανού οργανισμού. Κάποια μυρωδιά ή κάποιο φύλλο πράσινο ή και ξερό ακόμη.
Σ' αυτόν τον παντέρημο πλανήτη φυτρώνει η μεταμέλεια και σαν ζιζάνιο που είναι προσπαθώ να την εξοντώσω μα είναι βλέπεις η εποχή της και δυσκολεύομαι πολύ. Φυτρώνει επίσης και ένα είδος λύπης, "λύπη η προσωπική" είναι η πλήρης ονομασία της. Και κάτι μικρά λουλούδια που τα λέμε "ενθουσιασμοί " αλλά αυτά ζούνε μόνο μια μέρα - είναι μεγάλο το βάρος του εαυτού και του θεού μαζί βλέπεις.
Θ' ανοίξω πάλι τα παράθυρα - μάταιος κόπος το ξέρω. Ούτε εκείνος ο χαρταετός πετάει πια, που ήταν καθαρός όσο η Δευτέρα Του, ούτε πουλιά αποδημητικά ή έστω ερημητικά.
Βέβαια αν έμαθα κάτι να συντηρώ είναι τις επιφυλάξεις μου. Τις διατηρώ σ' ένα βάζο μεγάλο γυάλινο από αυτά που κλείνουν αεροστεγώς και διαιωνίζουν το μάταιο.
Ν' ανοίξω πάλι τα παράθυρα; Καμιά φορά μπαίνουν κάτι λέξεις μέσα μεγάλες σαν έννοιες. Αλφαβητικά. Αγάπη και Βάσανα και Γηρατειά και Δύση και Ελευθερία και Ζητάω κι άλλες πολλές. Πλανέρημος. Αυτάρεσκη λέξη και λιγάκι δύσθυμη, αυτή ήρθε και μ' επισκέφτηκε πρόσφατα. Ήταν η σειρά του Π βλέπεις. Και τις φοβάμαι αυτές τις άγνωστες λέξεις μα και τις έννοιες. Δεν κάνουν καλή παρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου