Τότε, πιο πολύ

Πιο πολύ θυμάμαι τις βόλτες στο αυτοκίνητο με τον πατέρα μου. Τότε πριν πέσει από το βάθρο του και πριν έρθει η συμφιλίωση χρόνια πολλά αργότερα. Γενέθλια χρόνια. Τότε που καθόμουν στο μπροστινό κάθισμα αν και ήμουν πολύ μικρός για να κάθομαι μπροστά. Τότε που ότι κι αν μου αγόραζε έλεγα: "να πάρω ένα και για τον αδερφό μου". Τότε που αισθανόμουν ασφαλής, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, τότε που δεν ήξερα ότι η ζωή είναι μια εναλλασσόμενη κίνηση από αβέβαια παρόντα, πανταχού, ασφαλής και καθισμένος σ' ένα αυτοκίνητο με μοναδική χαρά τη στιγμή, την μετακίνηση. Σε μια βόλτα που τώρα πια, χρόνια πολλά μετά, μοιάζει μια μεγάλη βόλτα δίχως αρχή και δίχως τέλος. Τα ξερά χόρτα το καλοκαίρι να γίνονται χιόνια του χειμώνα και αυθάδεις πρασινάδες και λουλούδια την άνοιξη. 

Πιο πολύ νοσταλγώ εκείνο το αίσθημα που μετασχηματίζει τη ζωή από ασαφείς όγκους και πεδιάδες δίχως αρχή και δίχως τέλος σ' ένα φαντασιακό χώρο όπου όλα γίνονται πιθανά και οι άνθρωποι και τα πράγματα αναλαμβάνουν ρόλους ηρώων και μαγείας. Εκείνη τη φαντασία που έκανε τ' άδεια κιβώτια διαστημόπλοια και έβαζε τα παιδιά στο προαύλιο να παίζουν παιχνίδια της στιγμής από έναν αδιάκοπα τροφοδοτούμενο αυτοσχεδιασμό. 

Ίσως να είναι ένα παιχνίδι όλα αυτά και να μετακινούμαστε από στιγμή σε στιγμή με το ψευδές αίσθημα ότι είμαστε ασφαλείς και αυτάρκεις ενώ περιμένουμε κάποιον να μας μετακινήσει, να μας συγκινήσει, να μας κάνει να δούμε τη ζωή μέσα από φίλτρα μαγικά και χρωματιστά. Ψηφιδωτά από χαλίκια που κουβαλάμε στο στόμα μας για να μη χάσουμε το δρόμο της επιστροφής και τα φτύνουμε σα να' ναι λέξεις. Σα να' ναι υπάρξεις αληθινές.

Ίσως πάλι αυτός ο κάποιος, ο ερχόμενος, ο ταξιδευτής, αυτός που μετακινεί, που συγκινεί, να μην υπήρξε παρά μόνο στην ίδια την φαντασία που τον γέννησε. Δειλή φαντασία δικαιολογία για έναν άτολμο ονειρευτή.

Πιο πολύ θυμάμαι τις βόλτες στην παραλία και τα παιχνίδια στην αμμουδιά. Πιο πολύ νοσταλγώ την αθωότητα στα βλέμματα. 

Πιο πολύ θυμάμαι τις στιγμές που έμοιαζαν αληθινές. Πιο πολύ νοσταλγώ τις αγκαλιές που ήταν. Αληθινές. 

Πιο πολύ λυπάμαι για εκείνα που δε δόθηκαν, αντίδωρα σε δώρα και δώρα δίχως παραλήπτες. Αισθήματα και πράξεις ανεπίδοτες.

Πιο πολύ λυπάμαι για εκείνες τις βόλτες που τελείωσαν. Πολύ νωρίς. 

Πιο πολύ λυπάμαι για τη ζωή που γλιστράει ανάμεσα απ' τα μεσοδακτύλια σαν την άμμο στις κλεψύδρες.

Πιο πολύ θυμάμαι, πιο πολύ νοσταλγώ, πιο πολύ λυπάμαι τους χαρταετούς που δεν πέταξα όλες εκείνες τις  Δευτέρες. Καθαρές ή μη.

Πιο πολύ θυμάμαι, πιο πολύ νοσταλγώ, πιο πολύ λυπάμαι αντί να αρχίζω απ' την αρχή. Αντί να κρατώ έναν παλμό στο χέρι μου. Αντί να δρασκελίζω το παρόν. Με άλλα λόγια: αντί να ζω.