story

Λίγη η μοναξιά, πολλή η υπομονή. Ή μήπως μου τα' λεγες ανάποδα; 

Πόσα γράμματα χωρίς παραλήπτες και πόσα γράμματα με παραλήπτη που έμειναν σε συρτάρια, μπορεί να χωράει ένας άνθρωπος μέσα του, σε ρωτούσα. 

Δεν απαντούσες. 

Δεν μιλούσα κι εγώ. 

Και μέναμε στη σιωπή μας. 

Που μεγάλωνε και πλήθαινε όπως και τα γράμματα στα συρτάρια. 

Καλύτερες οι σιωπές, το ξέραμε κι οι δύο.

Τα οξεία τ' αντέχαμε, τ' αμβλεία μας κοίμιζαν. 

Κι οι αναμνήσεις γέφυρες για ένα παρελθόν ανύπαρκτο.

Στ' ανέφικτα να μου κρατάς το χέρι.
Στα δύσκολα να μου χαμογελάς. 

-Θυμάσαι τότε που μ' έσωσες από βέβαιο πνιγμό; 

-Θυμάμαι τότε που έμαθα τα φωνήεντα από την αρχή.

Το σ' αγαπώ δεν είναι λέξη. Είναι ύπαρξη. Μέσα του να ζεις.