"Θα μπορούσα να είμαι για σένα ένας άθρησκος Ευαγγελισμός;" αναρωτήθηκε.
Κι έτσι βούτηξε στη ζωή του. Μια σταλιά πράμα. Μικρό κι ανήμπορο. Περιμένει από εκείνον.
Στην αγκαλιά του κοιμάται κι αναπνέει έντονα σα να το πονάει ακόμη εκείνος ο αέρας που κάνει τους περισσότερους από μας να κλάψουν μ' αυτή την πρώτη γερή ρουφηξιά ζωής - και καμιά φορά και με τις υπόλοιπες. Η καρδούλα του χτυπάει πάνω στην καρδιά του. Και τα μάτια του είναι αθώα ακόμη από άσχημες εικόνες. Καθαρά από τη βρωμιά. Βέβαια τα ξεπλένουν ακόμη εκείνα τα άδολα και αναγκαστικά δάκρυα επικοινωνίας και κάτι χαμόγελα εφτάστερα.
Μια μέρα που δεν θα το κουβαλάει πια στην αγκαλιά του μα ούτε και σε κάποιο καροτσάκι κι ούτε το μικρό του χέρι θα του σφίγγει το δικό του, τότε που θα προσπαθεί να πιάσει λίγο χώρο και να καλλιεργήσει ένα μικρό κομμάτι ζωής θα θελήσει να πεί ένα
ευχαριστώ
που με κράτησες όταν έκλαιγα και πεινούσα και φοβόμουν το σκοτάδι και που ερχόσουν στο κρεβάτι μου τις νύχτες και μου έλυνες τις απορίες και μου έμαθες τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος και τι έρωτας και πότε ανθίζουν οι μυγδαλιές και να μην περνάω με κόκκινο και που με φόρτωσες και μ' όλα τα άγχη σου και τους φόβους σου και τα όνειρα σου και τη ζωή σου και την χαρά σου και τα νεύρα σου και τη συμπόνοια σου και τη γενναιοδωρία σου και για τη ζωή που μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε μαζί.
...
"Αν βουτήξεις στη ζωή θα μάθεις το μαζί. Κι αυτό δε μπορεί να στο βουτήξει κανείς" είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου