26.4.10

silent is the wind (that carries us)

Η αρχή της εμπειρίας.
Εκείνοι οι κρουστοί ήχοι. Μια έκπληξη. ΓέλιαΣιωπέςΑναστεναγμοί. Ένα μαζί.  Μερικά χιλιόμετρα από βήματα. Ένας παράξενος χορός. Ο ίδιος ή ένα άλλος όχι και τόσο παράξενος χώρος. Μια συνάντηση για να μιλήσεις χωρίς λόγια γι' αυτά που μας ενώνουν. Γι' αυτά που μας λείπουν.

Μερικοί άνθρωποι.

Η χαρά της παρουσίας.

Όμως θέλουμε και το μετά. Το μυαλό σκέφτεται το μετά.
Τι γίνεται μετά την εμπειρία; Κάτι χάνεται στην μετάφραση; Στην μεταγραφή;

Η εμπειρία είναι εγγραφή. Αν δεν έχουμε αδιαφορήσει. Αν είμαστε εκεί. Ολόκληροι.
Κι εμπειρία έχει εγγραφεί. Όντας εκείνη που μας άλλαξε για πάντα. Μ' έναν τρόπο που δεν μπαίνει σε λόγια και φόρμες. Αυτό που ζήσαμε θα μας πάει στο μετά. Όποιο κι αν είναι.


Και Μετά; Και Μετά; (ρωτάει το παιδί που θέλει να μάθει τη συνέχεια)

Μετά... ποιός ξέρει μετά;
Μετά ίσως και να υψώσουμε τα μάτια μας στον ουρανό σαν μια πρόποση στα άρρητα. Σαν ένα ευχαριστώ. Με τη θλίψη ενός χωρισμού που είναι μια στάση στη διαδρομή μέχρι τα χνάρια μας να ξανανταμώσουν σε μια αναγνώριση που έχει αναπόφευκτα μια χροιά "αρχαιοπρεπή".

(μουσική επένδυση: ένας άνεμος σιωπηλός)

Υ.Γ. Ευχαριστώ.

21.4.10

hush

"Στην ευτυχία δεν θέλω να μιλάς, αυτό είπε και μετά παύση. Ανάσα. Κι άλλη. Και οι δύο. Μαζί.

Γιατί μου το λές τώρα; θέλησε να ρωτήσει, μα σαν να ικανοποιούταν από το άκουσμα της ερώτησης στα εσωτερικά ηχεία του εγκεφάλου και σαν να μην χρειαζόταν μετά να το εκφράσει. Σα να μη χρειαζόταν να ακουστεί.

Θέλω να χαμογελάς, συνέχισε, και να πηγαίνουμε βόλτες χαζές στον ήλιο και τη συννεφιά. Αυτά που είπαμε ήδη, τα γέννησε η δυστυχία. Κράτα τα φωνήεντα να πάρω τα σύμφωνα, δεν τα κατάφερες ποτέ με πολλά μαζί. Και πάμε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Σαν κι αυτά που ανακατεύουμε να γράμματα και φτιάχνουμε λέξεις. Λέξεις που μπλέκονται. Όλα μπλέκονται. Μπερδεύονται; Οι φωνές κι ο αέρας. Τα σωματίδια. Και τα σώματα; 
Όσμωση. 
Αναγνώριση.
Σύγκρουση. 
Συντριβή; 
Προσγείωση. Προσθαλάσσωση. Προσωρινά. 
Μην ξεφεύγεις. 
Εδώ. Μείνε. Εδώ μείνε. Μην φεύγεις στη φαντασία. 

Μας αρέσουν οι λίστες; Η ταξινόμηση; Η ανάμνηση;

Έχω μια λίστα για την οποία δε σου έχω μιλήσει ποτέ. 

Κι αυτή η λίστα χωρίζει τη ζωή μου στα δύο. Η ζωή που ζω κι η ζωή που μυθοποιώ.

Στην ευτυχία δεν θέλω να μιλάς. Θέλω να χαμογελάς. Είτε τη ζείς, είτε την μυθοποιείς. 

Και τις μέρες ανάμεσα στις Δευτέρες και τις Τρίτες να τις περνάς στον ήλιο. 
Για τη δυστυχία θα σου μιλήσω άλλη φορά. "

hush little baby

19.4.10

.

Καμιά φορά θέλω κάτι να γράψω και ξεχνώ τους κανόνες της γραφής. Του λόγου του γραπτού.

Δεν ξέρω πως αλλά μόνο οι τελείες απομένουν. Σαν αναμνήσεις. 

Κι ίσως είναι γιατί η τελεία είναι πάντα μια ευκαιρία να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο. 

Μια αρχή πάντα εφικτή. 


14.4.10

first remedy

πρώτη ανάρτηση

ρεμέδιο λοιπόν

καλοτάξιδο να'ναι