29.6.10

wishful dreaming

Το μόνο που θέλησα ποτέ ήταν να 'μαι ελεύθερος. 

Και θέλησα να είναι και οι άλλοι.

Ελεύθεροι. 

Κι έτσι να συναντιόμαστε. 


Πάντα μου είχα μεγάλα όνειρα.

26.6.10

good news

"Θα μπορούσα να είμαι για σένα ένας άθρησκος Ευαγγελισμός;" αναρωτήθηκε. 

Κι έτσι βούτηξε στη ζωή του. Μια σταλιά πράμα. Μικρό κι ανήμπορο. Περιμένει από εκείνον.

Στην αγκαλιά του κοιμάται κι αναπνέει έντονα σα να το πονάει ακόμη εκείνος ο αέρας που κάνει τους περισσότερους από μας να κλάψουν μ' αυτή την πρώτη γερή ρουφηξιά ζωής - και καμιά φορά και με τις υπόλοιπες. Η καρδούλα του χτυπάει πάνω στην καρδιά του. Και τα μάτια του είναι αθώα ακόμη από άσχημες εικόνες. Καθαρά από τη βρωμιά. Βέβαια τα ξεπλένουν ακόμη εκείνα τα άδολα και αναγκαστικά δάκρυα επικοινωνίας και κάτι χαμόγελα εφτάστερα.

Μια μέρα που δεν θα το κουβαλάει πια στην αγκαλιά του μα ούτε και σε κάποιο καροτσάκι κι ούτε το μικρό του χέρι θα του σφίγγει το δικό του, τότε που θα προσπαθεί να πιάσει λίγο χώρο και να καλλιεργήσει ένα μικρό κομμάτι ζωής θα θελήσει να πεί ένα

ευχαριστώ

που με κράτησες όταν έκλαιγα και πεινούσα και φοβόμουν το σκοτάδι και που ερχόσουν στο κρεβάτι μου τις νύχτες και μου έλυνες τις απορίες και μου έμαθες τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος και τι έρωτας και πότε ανθίζουν οι μυγδαλιές και να μην περνάω με κόκκινο και που με φόρτωσες και μ' όλα τα άγχη σου και τους φόβους σου και τα όνειρα σου και τη ζωή σου και την χαρά σου και τα νεύρα σου και τη συμπόνοια σου και τη γενναιοδωρία σου και για τη ζωή που μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε μαζί.

...

"Αν βουτήξεις στη ζωή θα μάθεις το μαζί. Κι αυτό δε μπορεί να στο βουτήξει κανείς" είπε. 

20.6.10

ξανά

Σήμερα πατάω το replay συνέχεια. Θέλω να παίζει αυτό το τραγούδι που μου κόλλησε τυχαία. Δε θα σου πω ποιό είναι, όχι γιατί δεν θέλω να το μοιραστώ αλλά να, είναι το δικό μου κόλλημα.
Δεν θέλω να γράψω. Όχι πολύ. Με τρώει βέβαια η παλάμη μου να ξύσω κανά μολύβι, να γράψω καμιά λέξη.

Μου 'φυγαν δυο -τρία καλά πρόσωπα σήμερα. Με προσπέρασαν στον δρόμο. Μαζί τους πήραν και τις ιδέες που κουβαλούσαν. Να θυμηθώ να ξανακουβαλάω μπλοκάκι, η τεχνολογία δεν είναι για παντού. Άμα είσα γραφιάς θες και τα σύνεργα.

Σήμερα χώρισαν και δυο άνθρωποι που αγαπώ. Λυπήθηκα μαζί τους. Και με τους δύο. Σκέφτηκα να τους φτιάξω ένα happy end να το'χουν κάπου στην βιβλιοθήκη τους, στην παρακαταθήκη τους. Λες;

Ένα ακόμη replay. Στο κομμάτι. 

Στη ζωή δεν έχει. 

14.6.10

υπέρβαση

Την υπέρβαση δεν στην έμαθε κανείς. Λογικό. Κι αναμενόμενο. Μπορεί κάποια στιγμή να την έκανες αλλά μάλλον δεν ήξερες τι είναι αυτό που έκανες κι ίσως να μην είχες και την ορολογία διαθέσιμη για ν' ανατρέξεις στις πράξεις σου. Κι έτσι ακόμη και τώρα να την αγνοείς.

Δεν με πειράζει να μην την έχεις κάνει, γιατί πρώτα - πρώτα το κάθε τι σ' αυτό το σύμπαν δικαιούται να υπακούει στη δική του νομοτέλεια και να έχει τους χρόνους του. Τον χρόνο που θα συμβεί και που θα καταργηθεί ενδεχομένως. Ούτε με ενοχλεί και να αγνοείς την ύπαρξη της. Κι έπειτα ποιός είμαι εγώ που θα σε κρίνω και θα σου πω τι με πειράζει.

Όμως δεν το μπορώ να νομίζεις ότι την έχεις κάνει τη ρημάδα την υπέρβαση. Και σαν πρόσθετα υπερβαίνων να χρίζεσαι και να παρουσιάζεσαι σπουδαίος. Σε γελάσανε ή μάλλον γελάστηκες. Με πειράζει αυτό. Μη νομίζεις, κι εγώ από το ίδιο υλικό είμαι φτιαγμένος.

Μου αρκεί - προς το παρόν - να θες να υπερβείς - και όχι να υπερβάλλεις. Να υπερβείς τι, θα με ρωτήσεις τώρα. Αυτό όμως το ξέρεις εσύ. Και πάντα το ξέρεις ακόμη κι όταν είναι άρρητο. Κι όταν το έχεις παρατηρήσει έχεις διανύσει ήδη τη μισή διαδρομή. Και το να φτάσεις στο τέρμα βαραίνει εσένα απόλυτα. Είναι μια ευθύνη όλη δική σου. Δωράκι.

Δικαιούσαι πάντα να βουλιάζεις όσο θες εσύ στα βαλτοτόπια της συνήθειας σου. Σ' αυτή την περίπτωση όμως, εμένα, κάνε μου τη χάρη κι άσε με απέξω. Έχω τα δικά μου εγγειοβελτιωτικά έργα να αποπερατώσω. Κι όταν τα τελειώσω δικαιούμαι να περιμένω, 
- όχι να περιμένω -
να ελπίζω 
- ούτε να ελπίζω -

να εύχομαι ότι θα συναντηθούμε, ότι θα υπερβούμε. 

Κι ίσως τότε να αξιώνω να υπερβείς.

Κι ίσως τότε να 'χω ετοιμάσει έναν λειμώνα. 

Κι ίσως κι εσύ να 'σαι ολάνθιστος.

Κι όλες αυτές οι παράξενες λέξεις όπως "υπέρβαση, αποπεράτωση, εγγειοβελτιωτικός, λειμώνας, εγώ, εσύ" να μην έχουν καμιά αξία και σημασία. 

Κι ίσως η συνάντηση αυτή να είναι

Η 

υπέρβαση.

Κάποτε μπορεί και να βρεθούμε. 

Πραγματικά. 

Υπερβατικά.

9.6.10

μέμνησο εαυτού τε και αλλήλων

"Να σου χαρίσω.
Να θυμηθώ να σου χαρίσω.
Άφεση και χάρη και σιωπή. "

3.6.10

agno(u)s

ονειρεύομαι ακόμη έναν κόσμο. αλλιώτικο.

Άγνοια. Έπασχε από άγνοια. Έτσι έλεγε η διάγνωση.

Οδηγήθηκε στις συμβουλές ειδικών όταν οι γύρω του, είχαν αρχίσει να εκπλήσσονται με τις πληροφορίες που αγνοούσε.

Αγνοούσε το πως διαδέχονταν οι μέρες η μία την άλλη. 
Αγνοούσε τα ονόματα κεντρικών δρόμων.
Αγνοούσε πως λειτουργούσαν τα τηλέφωνα. 
Αγνοούσε.
Πόσα ήταν τα σύμφωνα και πόσα τα φωνήεντα. Ποια ήταν τα βασικά χρώματα. Πόσες ηπείρους έχει ο πλανήτης, πόσους πλανήτες το πλανητικό μας σύστημα, από που ανατέλει ο ήλιος, ποιές και πόσες είναι οι εποχές, τι συμβαίνει στους ανθρώπους και εξαφανίζονται, πότε ανθίζουν τα λουλούδια και πότε ωριμάζουν οι καρποί, ποιός άνεμος κάνει τις αποστάσεις να φαίνονται θολές, τι ανάγκη έχουμε τα καλαμάκια και τα χαρτονομίσματα, τις κατηγορίες στα πράγματα...

Η συνταγογραφημένη θεραπεία ήταν να γνωρίσει αυτά που αγνοούσε. 

Θέλησε να τα μάθει. Πέρασε μια ολόκληρη ζωή να προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο.

Κι όταν πια τα μάτια του γέμισαν είκονες κατάλαβε πως η αρχική διάγνωση ήταν λάθος.
Τότε που όλοι έλεγαν ότι ήταν άγνους, εκείνος ήταν αθώος. 

Και τώρα χωρίς να το ξέρει ήταν σοφός. 


(Ανάμεσα στην αθωότητα και τη σοφία υπάρχουν περίοδοι εξαιρετικής σύγχυσης που στον πλανήτη Γη τις λέμε ζωή.)

1.6.10

firesigns

Εγώ, 
εγώ που έχω διασχίσει έναν ωκεανό για μιαν αγκαλιά
- και πίστεψέ με δεν είναι από τις φορές που μιλώ μεταφορικά - 
κι εσύ. 

Το εγώ είναι σταθερά εγώ και το εσύ όλο αλλάζει. 
Καμιά φορά λιώνουν και τα δυό όταν είναι μαζί. Κι άντε να βρεις μετά το εγώ και το εσύ.
Καμιά φορά... 

Κι ήταν μια φορά κι ένα ΕΣΥ. 

Όλο κεφαλαίο. 

Σαν επιγραφή σε δρόμο που σου δείχνει που να συνεχίσεις.
Κι αν δεν το ακολουθήσεις χάθηκες. Χάθηκες και το 'χασες μαζί. 

Και μετά τα πόδια πληγιασμένα θέλουν μα δεν αντέχουν να ψάξουν άλλο για εκείνο τον δρόμο εκείνης της επιγραφής.

...

Τη νύχτα εκείνη θ' ανάψω σαν πυροτέχνημα, κι ίσως.

Ίσως.

Καύσιμη
ύλη
η
ψυχή
βάζει
φωτιά
στη
ζωή
.