3.4.11

μόνο για σήμερα

Χθές είδα ένα όνειρο, ήμουν πάνω στη σκηνή, τη σκηνή μου, κι ήταν σα να χόρευα. Πετούσα, για την ακρίβεια. Πετούσα. Βγαίνοντας τυλίχτηκα με ένα μανδύα άλικο - κι ήμουν ένας άλλος. 

Τώρα ξέρω. Όχι απ' το όνειρο. Στα όνειρα δεν υπάρχει γνώση. Καμιά φορά η απόγνωση σε εικόνες. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θ' ανοίξει ένας χείμαρρος από μέσα από την παλάμη μου και θα τρέχουν λέξεις κι όνειρα. Τα μάτια μου θα δακρύζουν σταθερά σα να ξεπληρώνουν το χρέος τους προς το στήθος μου. 

Μόνο που δεν ξέρω πότε. Μέχρι τότε προσπαθώ να θυμάμαι το "Μόνο για σήμερα".