Τις νύχτες, όταν κοιμούνται βαθιά, πάω δίπλα τους κι ακούω τις ιστορίες τους. Όνειρα δεν βλέπει κανείς τους. Μονάχα οι ιστορίες ακούγονται στη σιωπή, άλλοτε σαν αμυχές κι άλλοτε σαν πληγές ακόμα ανοιχτές. Για λίγο τις κάνω δικές μου κι έπειτα τις ακουμπώ προσεκτικά στο προσκεφάλι τους όπως ήταν ακριβώς, χωρίς να έχω αλλάξει ούτε μια λέξη, ούτε ένα κόμμα. Καμιά φορά μπαίνω στον πειρασμό να μοιράσω αλλιώς τις ιστορίες, ίσως αυτό να'ναι δικαιοσύνη σκέφτομαι, αλλά και πάλι η δικαιοσύνη είναι κάτι σχετικό. Έτσι μόνο ακούω. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι. Και θυμάμαι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κι ότι βαθιά μέσα σε κάθε ύπνο υπάρχει κάτι που λαμποκοπάει. Αρκεί να το δεις. Αυτό αξίζει.
Α... Ώστε εσύ είσαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ όμορφο. παρακολουθώ το blog σου! μπράβο σου, γράφεις πολύ όμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήρίξε μια ματιά και στο δικό μου αν θες http://sugar-coatedshell.blogspot.com/
αΘηνά.
Ευχαριστώ πολύ Αθηνά :) Θα το δω με την πρώτη ευκαιρία (λόγω συνθηκών).
ΑπάντησηΔιαγραφή