συντεταγμένες

Έρχεται μια εποχή που όλα μοιάζουν άγνωστα - όχι δε μιλάω για το Αλτσχάιμερ. 

Είναι σα να διάβαζα ένα βιβλίο, να το τελείωσα όπως όλα τ' άλλα και να το έκλεισα. Μόνο που την ώρα που το έκλεισα ήταν και σαν σχεδόν όλες οι σελίδες του ν' άσπρισαν. Σα να σβήστηκαν άπειρα γράμματα στοιβαγμένα στη σειρά. Ε και τι έγινε; θα μου πεις. Πρόλαβες και το διάβασες.

Μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτό το βιβλίο περιείχε όλα όσα χρησιμοποιούσα για να προσδιορίσω τον εαυτό μου. 

Είχε τις μουσικές μου που τις συνέδεα με κάποια απόχρωση μιας κάποιας αίσθησης, ενός χρώματος, μιας στιγμής που...

Είχε καταλόγους με τα βιβλία που αγάπησα και που τις φράσεις τους χρησιμοποιούσα συχνά σαν μικρά αποστάγματα σοφίας ή σαν απαντήσεις στα ερωτήματά μου, στα ερωτήματά σου. Είχε όλα αυτά που έκαναν τη ζωή μου λιγάκι καλύτερη - τα προσωπικά μου ρεμέδια. Και ξαφνικά τίποτα δεν είναι γνώριμο. Καμία μουσική δε μου κάνει κέφι ν' ακούσω. Τίποτα ενδιαφέρον στη βιβλιοθήκη. Οι αγαπημένες μυρωδιές -που ταξιδεύουν πιο γρήγορα κι από καπέλο καμιά φορά- με πάνε σ' έναν τόπο που αν και γνώριμο δεν με συγκινεί σχεδόν καθόλου πια. 

Τίποτα δεν είναι ίδιο και τίποτα δεν είναι εγώ - κυρίως. Και ναι, είναι τρομακτικό να μην ανήκεις κάπου. Να μην μπορείς ν' αντλήσεις εαυτό, να μην έχεις σημείο αναφοράς. Είναι σα να χάθηκε κάποιος, κάπου, κάποτε αλλά δεν ξέρουμε λεπτομέρειες γιατί ακόμη κι αυτή η εξαφάνιση είναι απροσδιόριστη. Κανείς δεν πρόσεξε πότε ακριβώς έγινε.
Πιάνω τον εαυτό μου να με ρωτάει: Τώρα; Τώρα που η ενατένιση στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν δεν σου δίνει καμία αίσθηση ταυτότητας; Τώρα που αισθάνεσαι λίγο-πολύ-περισσότερο χαμένος; Τι θα κάνεις τώρα;

Δεν ξέρω.
Αλλά ξέρεις τι... καμιά φορά αισθάνομαι ότι μπαίνω σ' άλλους κόσμους. Άλλοτε ξεναγούμαι μεγαλοπρεπώς κι άλλοτε όχι. Και τυχαίνει να βλέπω πολλά, πάμπολλα πράγματα. Κι όταν γνωρίζω κάτι νέο που με κινεί, με συγκινεί και με συναρπάζει είναι σαν εκείνη τη στιγμή μερικές από εκείνες τις σβησμένες σελίδες ν' αποκτούν λέξεις ξανά. Και σ' εκείνες τις σβησμένες σελίδες γράφονται τα νέα με τα παλιά μαζί.

Κι είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν ποτέ χρειαστεί να ανακαλέσω κάτι από εκείνα τα γραμμένα σ' εκείνες τις σελίδες θα το θυμηθώ.

Ίσως κι αυτή η λησμονιά να χρειάζεται για να μάθει κανείς τα... καινούρια.