29.5.10

the cleaning lady

Ένιωθε ένα μούδιασμα στην αριστερή φτέρνα που και πού.

Τώρα που καλοκαιριάζει είναι καιρός για μπαλκόνια, σκέφτηκε και σταμάτησε να ξαποστάσει. Μα τα μπαλκόνια είναι ωραία με παρέα και ανθισμένα, ξανασκέφτηκε κι ένα από εκείνα τα παράξενα χαμόγελα της Τρίτης έκανε την εμφάνιση του. 
Κι εκείνη είχε φυτέψει κάποτε κάτι φυτά αυτοαναφλεσσόμενα - συνταγή για μοναξιά. 

Καθάριζε πάντα γρήγορα, με μια βιασύνη τέτοια που πρόδινε έναν άνθρωπο που δεν αγαπούσε τις εκκρεμότητες. Τις εκκρεμότητες και τους λεκέδες δεν τους αγάπησε ποτέ.

Είχε μια θλίψη στην άκρη των χειλιών, τις Τρίτες περισσότερο παρά τις Δευτέρες. Την έσφιγγε μαζί με τη σφουγγαρίστρα της στον κουβά στίβοντας τα δόντια της με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σα να χαμογελούσε. Κι εκεί ήταν που μπέρδευαν οι άλλοι τη χαρά με τη λύπη.

Πόσα χρόνια είχαν περάσει ούτε κι εκείνη δε θυμόταν. Η ιστορία του ανθρώπου είναι ένα άτι που καλπάζει, έλεγε. Πήγαινε όσο σε πάει το άτι σου. Έλεγε. Μη σε νοιάζει που. Έλεγε.

Κανείς δεν την είδε να φεύγει, κανείς δεν την είδε να γυρνάει. Κι έτσι ήταν σα να μην είχε συμβεί κιόλας. Η μόνη εικόνα που μπορεί να είχε δει κανείς ήταν εκείνη με τον κουβά της.

Ένιωθε ένα μούδιασμα στην αριστερή φτέρνα που και πού, όπως και τώρα. Όλοι έχουμε τα ευαίσθητα σημεία μας, είπε λίγο χαμηλόφωνα. Έπειτα γύρισε σαν από συνήθεια να ψάξει για κάποιον θεατή. 

Ποτέ δεν είναι αργά, είπε πάλι λίγο χαμηλόφωνα. Χαμογέλασε, χωρίς να στίβει τα δόντια της αυτή τη φορά, μ' ένα από εκείνα τα χαμόγελα των ανθρώπων που ξέρουν πολλά και λένε λίγα. 

Έστιψε τη σφουγγαρίστρα της, σήκωσε τον κουβά της και βγήκε. Κι έτσι όπως έφευγε της φάνηκε πως άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομά της.

Όλοι έχουμε τα ευαίσθητα σημεία μας, σκέφτηκε.

2 σχόλια: