5.5.10

estar joven

Αυλές όπου ακατανόητα μεγαλώσαμε... (Οδυσσέας Ελύτης)


Πότε μεγαλώσαμε; 
Μεγαλώσαμε; 
Γιατί σταματήσαμε να παίζουμε; 
Τι δηλαδή; Ξυπνάς μια μέρα κι είσαι ενήλικας; 

Δύο φίλοι, μια Κυριακή απόγευμα, ένα σούρουπο κι ένας αέρας βορειοδυτικός - αυτός που κάνει την ατμόσφαιρα διαυγή και τις αποστάσεις να μοιάζουν πιο κοντινές, ένας απλός περίπατος στην παραλία καθώς το φως φεύγει, μια λάμπα για δώρο -τυχαίο;

-Ένα καρουζέλ! 
-Να κάνουμε;
-Έχει κλείσει;

-Οι δυο σας; 
-Ναι!
-Ελάτε 


Άλογα μικρά για τα δυο μεγάλα παιδιά. Μόνοι μας πάνω στο καρουζέλ. Γέλια χωρίς λογική, γέλια άλογα. Φωτογραφίες. Μια μαζί. Κουνημένη. Κι άλλη. Γέλια περισσότερα, γέλια μεγαλύτερα, όχι ενήλικα.

Η βόλτα τελειώνει, οι φίλοι κατεβαίνουν, γελούν ακόμη. 
-Μου χρωστάς ακόμη το τραμπολίνο και την βαρκάδα.
-Όχι σήμερα, άλλη μέρα αυτά.

Ορμόνες χαράς - ενδορφίνες τις λέμε αυτές ναι; 

Και μετά μια παιδική χαρά. 
-Κούνιες;
-Χωράμε;
-Σ' αυτές ναι.
Γέλια. Πολλά.
-Να δείς άμα σπάσουν τι γέλια θα κάνουμε. 
Γέλια. Ξανά.

-Τσουλήθρα;
-Ναι! 

Ξεφωνητά κι έχει πια βραδιάσει.

-Γιατί σταματήσαμε να παίζουμε;
-Ναι ρε, οι κούνιες τα σπάνε. 

Γέλια ξανά, με τα λεγόμενα, με την αργκό. Με τα όσα έγιναν. Σιωπή. Χαμόγελα.

Είμαι λιγάκι λαχανιασμένος, ιδρωμένος κι η σκόνη που σηκώσαμε κολλάει πάνω στο δέρμα μου. Δε με νοιάζει, μόνο που καταλαβαίνω γιατί φωνάζαν' καμιά φορά οι μανάδες που γινόμασταν χάλια με το παιχνίδι. 

Τα χέρια μου μυρίζουν σίδερο και ταξιδεύω σε κλάσματα δευτερολέπτου δεκαετίες πίσω. Ίδια η μυρωδία, αλλιώτικα τα χέρια. Εγώ. Εγώ ταυτόχρονα σε δυο στιγμές μέσα στο χρόνο. Η όσφρηση. Τι υπέροχη αίσθηση, τι δυνατή μνήμη. 

Είναι απλό να ξαναγίνεις παιδί. Να σκονιστείς, να σκοντάψεις, να χτυπήσεις, να γελάσεις, να γελάσεις πολύ, να είσαι χαρούμενος και παρών. Είναι απλό αλλά όχι εύκολο πάντα. 

Και σκέφτομαι ότι όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να γελοιοποιηθεί, να πληγωθεί, να αφεθεί, τότε αισθάνεσαι ζωντανός. Είσαι ζωντανός. Όταν ξεχνάμε αυτά τα επίθετα που γίνονται επιθετικά συχνά και μας προσδιορίζουν.

Κάνε μου μια χάρη και μόνο για σήμερα μη μου μιλήσεις για τις καταθλίψεις, μη μου ζητήσεις εξηγήσεις για τα άγχη. Για όλα αυτά που καταρρέουν. Τώρα έχουμε ενδορφίνες κι όλα αυτά δεν έχουν χώρο. 

Μην ξεχάσεις ότι κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Κι ήταν και μια Κυριακή εκείνο το κάποτε όπου δυο φίλοι πήρανε μια χαρά παιδική.

to Ε.Λ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου